മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ അണക്കെട്ട് തമിഴ്‌നാടിന് ഉപയോഗിക്കാന്‍ പാട്ടത്തിനു നല്കിയിട്ട് ഒന്നേകാല്‍നൂറ്റാണ്ടു കഴിയുന്നു. പതിറ്റാണ്ടുകളായി വിവാദവിഷയമായിനില്‍ക്കുകയും കേരളം - തമിഴ്‌നാട് അന്തര്‍സംസ്ഥാനബന്ധത്തെ ഏറ്റവും പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഈ പാട്ടക്കരാര്‍ ഒപ്പുവയ്ക്കപ്പെട്ടത് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടുന്നതിനും പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കു മുന്‍പ് 1886 ഒക്ടോബര്‍ ഒക്ടോബര്‍ 29ന് ആണ്.
തിരുവിതാംകൂര്‍ മഹാരാജാവായിരുന്ന വിശാഖം തിരുന്നാള്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മയും ബ്രിട്ടീഷ് രാജ്ഞിയുടെ പ്രതിനിധി സെക്രട്ടറി ഓഫ് സ്റ്റേറ്റ് ഫോര്‍ ഇന്ത്യയും തമ്മിലാണ് അന്ന് പാട്ടക്കരാര്‍ ഒപ്പുവച്ചത്. 999 വര്‍ഷത്തേക്കായിരുന്നു കരാര്‍. ഇരുകക്ഷികള്‍ക്കും സമ്മതമെങ്കില്‍ വീണ്ടുമൊരു 999 വര്‍ഷംകൂടി കരാര്‍ തുടരാമെന്നും വ്യവസ്ഥചെയ്തിരുന്നു.
ലോകത്ത് ഒരിടത്തും കേട്ടുകേള്‍വിപോലുമില്ലാത്ത വ്യവസ്ഥകളായിരുന്നു കരാറിന്റേത്. 999 വര്‍ഷത്തേക്ക് ഒരു പാട്ടക്കരാര്‍ നിയമപരമായിത്തന്നെ സവിശേഷതയാണ്.
1862 മുതല്‍ മദിരാശി സര്‍ക്കാരിന്റെ ആവശ്യമായിരുന്ന മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ ഡാം മദിരാശിക്കുവേണ്ടിയാണ് അന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് സര്‍ക്കാര്‍ നിര്‍മിച്ചതെന്നതാണ് അണക്കെട്ട് ഉപയുക്തമാക്കാന്‍ തമിഴ്‌നാടിന് അന്ന് അവകാശമായത്. അന്ന് മദിരാശി സംസ്ഥാനം പൂര്‍ണമായും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിന്‍കീഴിലായിരുന്നു എന്നതും പ്രധാനമായി. എന്നാല്‍, ഡാം മദിരാശിക്കായി പണിയാനും സ്വന്തമാക്കാനുമുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് തന്ത്രങ്ങളെ ആദ്യമൊക്കെ തിരുവിതാംകൂര്‍ എന്ന നാട്ടുരാജ്യം ചെറുത്തുനിന്നു. ഒടുവില്‍ ഹൃദയരക്തം കൊണ്ട് താന്‍ കരാറില്‍ ഒപ്പിടാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതനാകുന്നു എന്ന പരിദേവനത്തോടെയാണ് തിരുവിതാംകൂര്‍ രാജാവ് കരാറില്‍ ഒപ്പിട്ടത്.
ബ്രിട്ടീഷ് രാജും നാട്ടുരാജ്യസമ്പ്രദായവും അവസാനിച്ച്, ജനാധിപത്യ ഇന്ത്യ നിലവില്‍വന്നതോടെ തന്നെ കരാറിന്റെ വ്യവസ്ഥകള്‍ അസാധുവായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാല്‍, ഇതിനെ ഫലപ്രദമായി പ്രയോജനപ്പെടുത്താന്‍ കേരളീയ ജനപ്രതിനിധിസഭകള്‍ക്കു സാധിച്ചില്ല. കൃഷിയാവശ്യത്തിനു ജലമെടുക്കുക എന്ന പാട്ടക്കരാര്‍ വ്യവസ്ഥ ലംഘിച്ചുകൊണ്ട് തമിഴ്‌നാട് ഇതില്‍നിന്ന് വൈദ്യുതോത്പാദനവും തുടങ്ങി. ഈ നിയമലംഘനം മറികടക്കാന്‍ 1970-ല്‍ കരാര്‍ പുതുക്കണമെന്ന ആവശ്യവുമായി തമിഴ്‌നാട് കേരളത്തെ സമീപിച്ചതിന് അന്നത്തെ കേരളസര്‍ക്കാര്‍ അംഗീകാരം നല്കിയതോടെ ആ കരാര്‍ലംഘനവും തമിഴ്‌നാട് സാധുവാക്കിയെടുത്തു.
ഇന്ന് മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ അണക്കെട്ട് പ്രതിവര്‍ഷം 785 കോടി രൂപയാണ് തമിഴ്‌നാടിനു നേടിക്കൊടുക്കുന്നത്. പാട്ടത്തുകയായി കേരളത്തിന് ലഭിക്കുന്നത് നിസ്സാരമായ 13 ലക്ഷം രൂപയാണ്.
1948-ലെ ഇന്‍ഡിപ്പെന്‍ഡന്റ് ആക്ട് അനുസരിച്ച് ബ്രിട്ടീഷ് ആധിപത്യത്തിന്‍ കീഴിലെ എല്ലാ കരാറും സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയില്‍ റദ്ദായി. കാലാകാലങ്ങളില്‍ കേരളത്തിലെ സര്‍ക്കാരുകള്‍ കരാറിന്റെ സാധുത അംഗീകരിച്ച് കൂടുതല്‍ അനുബന്ധ വ്യവസ്ഥകള്‍കൂടി സമ്മതിച്ചതോടെ കരാര്‍ ജനാധിപത്യഇന്ത്യയിലെ കരാറായി മാറുകയായിരുന്നു.
എണ്‍പതുകളില്‍ ഡാമിന്റെ സുരക്ഷാപ്രശ്നം ഗൗരവമായി മാദ്ധ്യമങ്ങള്‍ ഉന്നയിച്ചുതുടങ്ങിയതോടെയാണ് കേരള സര്‍ക്കാരുകള്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ ബോധവാന്മാരായത്. പക്ഷേ, അപ്പോളേക്കും കരാര്‍തര്‍ക്കം സംസ്ഥാനപരിധികള്‍ക്കു പുറത്തുകടന്നിരുന്നു. സുപ്രീം കോടതി വിധി വന്നു എങ്കിൽ തന്നെയും നാം ഇനിയും ഈ വിഷയവുമായി കൂടുതൽ ശക്തമായി മുന്നോട്ടു പോകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ മുല്ലപ്പെരിയാർ വിഷയത്തിൽ കേരളത്ന്റെ വാദങ്ങൾ അന്ഗീകരിക്കപ്പെടുക തെന്നെ ചെയ്യും............
തിരുവിതാംകൂര്‍ മഹാരാജാവായിരുന്ന വിശാഖം തിരുന്നാള്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മയും ബ്രിട്ടീഷ് രാജ്ഞിയുടെ പ്രതിനിധി സെക്രട്ടറി ഓഫ് സ്റ്റേറ്റ് ഫോര്‍ ഇന്ത്യയും തമ്മിലാണ് അന്ന് പാട്ടക്കരാര്‍ ഒപ്പുവച്ചത്. 999 വര്‍ഷത്തേക്കായിരുന്നു കരാര്‍. ഇരുകക്ഷികള്‍ക്കും സമ്മതമെങ്കില്‍ വീണ്ടുമൊരു 999 വര്‍ഷംകൂടി കരാര്‍ തുടരാമെന്നും വ്യവസ്ഥചെയ്തിരുന്നു.
ലോകത്ത് ഒരിടത്തും കേട്ടുകേള്‍വിപോലുമില്ലാത്ത വ്യവസ്ഥകളായിരുന്നു കരാറിന്റേത്. 999 വര്‍ഷത്തേക്ക് ഒരു പാട്ടക്കരാര്‍ നിയമപരമായിത്തന്നെ സവിശേഷതയാണ്.
1862 മുതല്‍ മദിരാശി സര്‍ക്കാരിന്റെ ആവശ്യമായിരുന്ന മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ ഡാം മദിരാശിക്കുവേണ്ടിയാണ് അന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് സര്‍ക്കാര്‍ നിര്‍മിച്ചതെന്നതാണ് അണക്കെട്ട് ഉപയുക്തമാക്കാന്‍ തമിഴ്‌നാടിന് അന്ന് അവകാശമായത്. അന്ന് മദിരാശി സംസ്ഥാനം പൂര്‍ണമായും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിന്‍കീഴിലായിരുന്നു എന്നതും പ്രധാനമായി. എന്നാല്‍, ഡാം മദിരാശിക്കായി പണിയാനും സ്വന്തമാക്കാനുമുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് തന്ത്രങ്ങളെ ആദ്യമൊക്കെ തിരുവിതാംകൂര്‍ എന്ന നാട്ടുരാജ്യം ചെറുത്തുനിന്നു. ഒടുവില്‍ ഹൃദയരക്തം കൊണ്ട് താന്‍ കരാറില്‍ ഒപ്പിടാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതനാകുന്നു എന്ന പരിദേവനത്തോടെയാണ് തിരുവിതാംകൂര്‍ രാജാവ് കരാറില്‍ ഒപ്പിട്ടത്.
ബ്രിട്ടീഷ് രാജും നാട്ടുരാജ്യസമ്പ്രദായവും അവസാനിച്ച്, ജനാധിപത്യ ഇന്ത്യ നിലവില്‍വന്നതോടെ തന്നെ കരാറിന്റെ വ്യവസ്ഥകള്‍ അസാധുവായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാല്‍, ഇതിനെ ഫലപ്രദമായി പ്രയോജനപ്പെടുത്താന്‍ കേരളീയ ജനപ്രതിനിധിസഭകള്‍ക്കു സാധിച്ചില്ല. കൃഷിയാവശ്യത്തിനു ജലമെടുക്കുക എന്ന പാട്ടക്കരാര്‍ വ്യവസ്ഥ ലംഘിച്ചുകൊണ്ട് തമിഴ്‌നാട് ഇതില്‍നിന്ന് വൈദ്യുതോത്പാദനവും തുടങ്ങി. ഈ നിയമലംഘനം മറികടക്കാന്‍ 1970-ല്‍ കരാര്‍ പുതുക്കണമെന്ന ആവശ്യവുമായി തമിഴ്‌നാട് കേരളത്തെ സമീപിച്ചതിന് അന്നത്തെ കേരളസര്‍ക്കാര്‍ അംഗീകാരം നല്കിയതോടെ ആ കരാര്‍ലംഘനവും തമിഴ്‌നാട് സാധുവാക്കിയെടുത്തു.
ഇന്ന് മുല്ലപ്പെരിയാര്‍ അണക്കെട്ട് പ്രതിവര്‍ഷം 785 കോടി രൂപയാണ് തമിഴ്‌നാടിനു നേടിക്കൊടുക്കുന്നത്. പാട്ടത്തുകയായി കേരളത്തിന് ലഭിക്കുന്നത് നിസ്സാരമായ 13 ലക്ഷം രൂപയാണ്.
1948-ലെ ഇന്‍ഡിപ്പെന്‍ഡന്റ് ആക്ട് അനുസരിച്ച് ബ്രിട്ടീഷ് ആധിപത്യത്തിന്‍ കീഴിലെ എല്ലാ കരാറും സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയില്‍ റദ്ദായി. കാലാകാലങ്ങളില്‍ കേരളത്തിലെ സര്‍ക്കാരുകള്‍ കരാറിന്റെ സാധുത അംഗീകരിച്ച് കൂടുതല്‍ അനുബന്ധ വ്യവസ്ഥകള്‍കൂടി സമ്മതിച്ചതോടെ കരാര്‍ ജനാധിപത്യഇന്ത്യയിലെ കരാറായി മാറുകയായിരുന്നു.
എണ്‍പതുകളില്‍ ഡാമിന്റെ സുരക്ഷാപ്രശ്നം ഗൗരവമായി മാദ്ധ്യമങ്ങള്‍ ഉന്നയിച്ചുതുടങ്ങിയതോടെയാണ് കേരള സര്‍ക്കാരുകള്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ ബോധവാന്മാരായത്. പക്ഷേ, അപ്പോളേക്കും കരാര്‍തര്‍ക്കം സംസ്ഥാനപരിധികള്‍ക്കു പുറത്തുകടന്നിരുന്നു. സുപ്രീം കോടതി വിധി വന്നു എങ്കിൽ തന്നെയും നാം ഇനിയും ഈ വിഷയവുമായി കൂടുതൽ ശക്തമായി മുന്നോട്ടു പോകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ മുല്ലപ്പെരിയാർ വിഷയത്തിൽ കേരളത്ന്റെ വാദങ്ങൾ അന്ഗീകരിക്കപ്പെടുക തെന്നെ ചെയ്യും............
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ